“จริง ๆ ตั้งใจตั้งแต่ตอนแรกว่าจะต้องไปทำโปรเจกต์อะไรที่สนุก ต้องไม่เหมือนกับตอนปริญญาตรีที่แค่ไปวาดรูป คิดคอนเซปต์จะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ข่วยเหลือสังคมอะไรอย่างนั้น แต่เราคิดแค่ว่าจะทำอะไรที่ต้องสนุกแน่ ๆ เราอยากไปเที่ยว ไม่ใช่แค่นั่งอยู่ในสตูดิโอ ได้ออกไปข้างนอกและรีเสิร์ชเกี่ยวกับเรื่องเรียนด้วย
ไม่ได้ตั้งใจจะเลือกว่าต้องทำสีธรรมชาติ แต่แค่ตอนนั้นเรามีความสนใจเรื่องการพึ่งพาตัวเอง เป็นอะไรที่อยู่ในหัวตลอดแหละ ก็เลยคิดว่าเป็นไปได้มั้ยที่เราจะพึ่งพาตัวเองในแบบที่เราได้ใช้ก็คือการวาดรูป และใช้วัสดุที่เราทำเอง เริ่มต้นแค่ง่าย ๆ แบบที่ไม่มีอะไรเลย ทดลองใช้วัสดุรอบ ๆ ตัวมาสร้างสรรค์ผลงาน
มหาวิทยาลัยที่เราไปเรียนตั้งอยู่ในเมืองสานตินีเกตัน ซึ่งแปลว่าความสงบ ไม่ได้เป็นเมืองท่องเที่ยว แต่เป็นเมืองชนบทที่อยู่ห่างออกไป เมื่อเริ่มเข้าสู่เขตมหาวิทยาลัยก็จะเริ่มมีต้นไม้สูงเต็มไปหมด มันเงียบต่างจากอินเดียที่เรารู้จัก ผู้คนส่วนใหญ่มีชีวิตทำไร่ ทำนา เลี้ยงวัวเลี้ยงควาย หน้าบ้านเราในทุก ๆ เย็น เราจะมีคุณลุงคนหนึ่งจะจูงวัวมา 3-4 ตัว แล้วเขาก็นอนดูพระอาทิตย์ตกดิน
จากเดิมที่เราคิดว่าศิลปะมันเป็นเรื่องสำหรับคนที่มีเงินพอที่จะเสพ หรือคนที่ยากจนไม่ได้รู้สึกชื่นชมได้เท่าคนรวย แต่มันไม่ใช่เลย มันเปลี่ยนความคิดเราไปเลยว่าศิลปะ ดนตรี มันกลืนกินไปกับวิถีชีวิตของเขา เราก็เลยอินกับวิถีชาวบ้าน”
ใจความตอนหนึ่งที่ สุวัลญา ศักดิ์สมบัติ ศิลปินผู้ผลิตสีธรรมชาติ กล่าวไว้ในรายการ ได้กล่าวในรายการ Seub Inspire เรื่องราวบันดาลใจในงานอนุรักษ์จากคนทำงานตัวจริง เพื่อ Inspire ความคิดให้กับสังคม
