เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ผมมีภารกิจที่จะต้องไปเดินป่าทางไกลอีกครั้ง หลังจากไม่ได้เดินมานานพอสมควร
กำหนดการที่ผมต้องไปสังเกตการณ์งานลาดตระเวนของเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่ากับรายการทีวีช่องหนึ่ง ทำให้ผมตัดสินใจตระเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมกว่าปกติ เนื่องจากเส้นทางและระยะเวลาที่ต้องเดินน่าจะไกล และบุกป่าฝ่าดงพอสมควร
รองเท้ายางแบบชาวบ้านป่าถุงเท้ากันทากกางเกงผ้าเนื้ออ่อนเสื้อแขนยาวเบาๆย่ามใหญ่ใส่ของจำเป็นและมีดเดินป่าเป็นอุปกรณ์ที่ต้องเตรียม
ผมค้นข้าวของและไปเจอมีดดาบเก่าเล่มหนึ่งที่ไม่ได้ใช้งานนานแล้ว สนิมเกาะเขรอะเมื่อชักออกมาดู เหตุผลบางอย่างทำให้ผมตัดสินใจหยิบดาบเล่มนี้เข้าป่าไปกับผม
ในทริปนั้นเมื่อกลางฤดูฝนที่ผ่านมา ผมพบตัวเองเดินลงห้วย น้ำใส มีไม้กระดานพาดไว้สำหรับล้างจาน ตักน้ำใช้ โดยเจ้าหน้าที่ พิทักษ์ป่าหน่วยพิทักษ์ป่าอุตะคีกลางป่าลึกที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวรด้านตะวันออก
นอกจากกิจวัตรเช้าที่ต้องล้างหน้าแปรงฟันแล้ว ผมมองหินก้อนแบนริมห้วยไว้ หมายตาจะลงไป ‘ลับดาบ’
Siltstone หรือหินทรายแป้งก้อนนั้นมีร่องรอยกิจกรรมที่ผมว่ามาอยู่บ้าง ดาบกะเหรี่ยงปลายแหลมสนิมเกาะเต็มของผมถูกดึงออกมาจากฝัก ดาบเล่มนี้พลัดพรากจากป่าไปอยู่ในเมืองกับผมเสียนาน
แน่นอนว่าดาบที่อยู่เมืองย่อมไม่ถูกดึงออกมาใช้งานเท่ากับดาบที่ยังมีเจ้าของเดินทางอยู่ในป่า
ผมวักน้ำชโลมดาบขึ้นสนิม และสไลด์แผ่นโลหะด้ามไม้ไผ่เก่าแก่ลงบนแผ่นหินทรายแป้งไปมา มือขวาจับด้ามไสคมดาบเหล็กให้กรีดสัมผัสกับผลึกแร่ธาตุที่แข็งกว่ามันอย่างแร่ควอตซ์ ที่เป็นองค์ประกอบสำคัญของแผ่นหิน เพื่อให้แรงที่มือซ้ายซึ่งกดลงบนแผ่นมีดกรีดกัดกร่อนสนิมและส่วนของดาบให้สึกคม
นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ผม ‘ลับดาบ’ เล่มนี้อย่างจริงจัง
Light it up
รายการ Podcast ชิ้นแรกของมูลนิธิสืบนาคะเสถียร ว่าด้วยเรื่องราวแรงบันดาลใจของนักอนุรักษ์ ที่ถูกบันทึกไว้ในคอลัมน์ไฟป่า บนหน้านิตยสาร a day และนำกลับมาเล่าใหม่ โดยเจ้าของคอลัมน์ ศศิน เฉลิมลาภผู้เขียน
ประธานมูลนิธิสืบนาคะเสถียร (18 กันยายน 2558 - 2566)
