World Ranger Day : EP.2 สองโลกที่ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

ชั่วขณะแรกแทบนึกไม่ออกเลยว่าจะเขียนอย่างไร ผมไม่ได้เข้าป่ามาพักใหญ่ กลายสภาพมาเป็นคนเมืองโดยสมบูรณ์ อาศัยทำมาหากินในเมืองหลวงบนปากแม่น้ำเจ้าพระยา มีชีวิตหกสิบเปอร์เซ็นต์ทำมาหากินบนโลกแห่งความจริง บริหารจัดการ สิ่งที่เรียกว่า ดอกเบี้ย ค่าน้ำค่าไฟ และอื่นๆ มากมาย อีกกว่าสี่สิบเปอร์เซ็นต์วุ่นวายอยู่บนโลกออนไลน์ จะเชื่อมต่อกับป่าเขาลำเนาไพรและคนที่ทำงานตรงนั้นได้ยังไงให้ชัดเจนเหมือนก่อน  

สองโลกที่ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

แต่ถ้าเราวางสิ่งต่างๆ ที่ไม่จำเป็นลงบ้าง เหลือเพียงความต้องการพื้นฐานทั่วไปของร่างกายและจิตใจที่สงบร่มเย็น บางทีเสียงเพรียกจากธรรมชาติก็จะนำเรากลับสู่ต้นทางของชีวิต คือธรรมชาติ คือป่าไม้ ที่ทุกวันนี้ลดน้อยลงทุกวัน

ทุกคนในสังคมก็รู้เรื่องนี้ดี บ้างก็พยายามแก้ไขอย่างจริงจัง บ้างก็ทำตามหน้าที่ บ้างก็ทำตามข้อตกลงที่ลงนามกันไว้ บ้างก็ทำเฉยๆ มองข้ามไปเสีย ในป่าคือความหลากหลายของชีวิต 

ในสังคมเมืองก็ไม่ต่าง คนก็มีความหลากหลายทางความคิด และความต้องการ มันคือธรรมชาติของมนุษย์ แต่จะทำอย่างไรให้ยั่งยืนต่อไป คือคำถามที่หลายคนพยายามหาคำตอบ

แต่ความจริงที่ปฏิเสธได้ยากคือ เราทุกคนย่อมต้องการน้ำ อากาศ ยารักษาโรค รวมทั้งความหลากหลายทางชีวภาพ ที่ป่ามอบให้เราทั้งทางตรงและทางอ้อม ซึ่งสถานที่เหล่านี้มีคนที่ดูแลรักษาอยู่คือ เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่า 

เกือบยี่สิบปีแล้วที่ผมได้มีโอกาสได้เห็นการทำงานของพวกเขา บางช่วงก็ได้สัมผัสใกล้ชิด บางช่วงก็เฝ้ามองอยู่ห่างๆ ได้เห็นทั้งเนื้องานและชีวิตส่วนตัวของพวกเขาตามสมควร ทั้งสุขและทุกข์คละเคล้ากันไป งานที่หนัก แบกหามน้ำหนักหลายสิบกิโล เดินย่ำไปในที่เปลี่ยวเหงา งานที่เสี่ยงอันตราย แต่ขณะนี้ก็ได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงามและสุขสงบ 

เมื่อออกจากป่าคือชีวิตจริงอีกด้านมีครอบครัว มีหนี้สิน มีภาระต่างๆ ที่ต้องจัดการ ร่างกายที่ทรุดโทรมลงเมื่อแก่ชรา 

แต่ป่าก็มีมนต์บางอย่างเรียกร้องให้พวกเขากลับไปอีกครั้ง นอกเหนือจากความรับผิดชอบในหน้าที่การงาน เดาเอาว่าคงเป็นเพราะความรัก แต่ความรักอย่างเดียวก็ไม่เพียงพอเช่นกันแต่ละคนมีข้อจำกัดที่แตกต่างกันไป ซึ่งผมเคยเห็นความเศร้าที่ซ่อนอยู่ในแววตาเหล่านั้น เมื่อความจำเป็นบังคับให้เขาต้องเลิกราจากอาชีพที่รัก

คงไม่มีความจำเป็นที่จะกล่าวสดุดีสิ่งที่พวกเขาทำซ้ำๆ ไปมา เพราะทุกคนย่อมรู้กันอยู่แล้วถึงคุณค่าเหล่านั้น เรื่องราวในภายภาคหน้าต่างหากที่น่าสนใจ เทคโนโลยีต่างๆ รุดหน้าไปอย่างรวดเร็วทันใจ กล้องวงจรปิด กล้อง ENCAP และระบบ GPS ถูกนำมาใช้มากมาย แต่สุดท้ายเนื้องานของเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าจริงๆ ก็ยังต้องใช้เลือด ใช้หยาดเหงื่อแลกมาไม่ต่างจากในอดีต เพราะหัวใจสำคัญยังเป็นการลาดตระเวน ป้องปราม และเราจะทำยังไงให้พวกเขาได้รับความปลอดภัย ได้มีผลตอบแทนที่เหมาะสม มีความเจริญก้าวหน้าในอาชีพ เป็นโจทย์ใหญ่ที่ยังไม่มีคำตอบ 

ถึงผมจะอยู่ในที่ห่างไกลกันและบริบทแวดล้อมต่างกัน ณ ตอนนี้ แต่อีกมุมที่เชื่อมโยงเอาไว้คือ มิตรภาพ ที่เกิดขึ้น ความปรารถนาดีจากใจจริง 

เวลาได้ชมภาพหรือคลิปวีดีโอสัตว์ป่าที่น่ารัก น้ำตกหรือป่าไม้ที่งดงาม ที่เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ พิทักษ์ป่าโพสต์ลงเฟสบุ๊ค ก็ช่วยให้เกิดปีติสุข หลุดพ้นจากความเครียด ความวุ่นวายของการทำงานในเมืองใหญ่ได้พอสมควร

เป็นการระลึกเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ พิทักษ์ป่าที่เคยพบปะกันในราวไพร คือมิตรภาพ ที่เกิดขึ้นมาจากธรรมชาติ

ด้วยความระลึกถึงเสมอ

เขียนโดย วัชรบูล ลี้สุวรรณ นักแสดง / รองเลขาธิการมูลนิธิสืบนาคะเสถียร