WILD-WRITE : จักจั่นน้อยในธรรมชาติ

จักจั่นน้อยลอกคราบในราวป่า
เกาะต้นไม้ใบหญ้าอวดเสียงใส
ร้องเพลงเพราะเสนาะหูพนาไพร
บรรเลงเพลงดังไกลเมื่อยามเย็น

.
.
เสียงที่ร้องก้องมาแสนเสนาะ
ไพเราะทุกสำเนียงดับทุกข์เข็ญ
ฟังยามใดแสนสบายสุดใจเต้น
จักจั่นน้อยเป็นเสียงกลองระทึกไกล

.
.
แต่บัดนี้เจ้ามาลอกคราบเก่า
อยู่ริมเถาต้นไม้ในป่าใหญ่
ปีกเจ้ากางออกลอกตามไป
เหลือทิ้งไว้เพียงคราบเกาะกาบเอย

.
.
จักจั่นโบยบินไปอย่าทิ้งถิ่นฐาน
ท่องเที่ยวนานแสนนานนมเนย
โอ้อกเอ๋ยรักเจ้านะแม่ทรามเชย
ขออยู่เป็นเขยอีสานของบ้านนา

.
.
จักจั่นกำลังเติบโตและกล้าหาญ
พุ่งทะยานเปล่งเสียงให้แสนหรรษา
ข้าจักจั่นตัวน้อยด้อยคุณค่า
จักนำพาเสียงกังวานสราญใจ

.
.
จักจั่นตัวน้อยลอกคราบในราวป่า
ผู้คนพารื่นเริงบันเทิงสมัย
บรรเลงเพลงพิณก้องฟ้าศิวิไลซ์
ขอเพียงใจรักธรรมชาติบ้านของเรา

.
.
ส.สันติ ทิพนา 

ผลงานชิ้นนี้เป็นส่วนหนึ่งจากกิจกรรม WILD-WRITE โครงการเปิดรับต้นฉบับบทความ สารคดี บทกวี บอกเล่าเรื่องราว ความสำคัญของงานอนุรักษ์และสิ่งแวดล้อม และสืบ นาคเสถียร ในความทรงจำ เนื่องในวาระครบรอบ 30 ปี สืบ นาคะเสถียร