ข้อความนี้เขียนโดย ศศิน เฉลิมลาภ ประธานมูลนิธิสืบนาคะเสถียร เมื่อปี 2018 เพราะความผูกพันระหว่างคนทำงานในผืนป่า ครูเจี๊ยบ นฤมล แก้วสัมฤทธิ์ เป็นบุคคลสำคัญของพี่น้องในผืนป่า เมื่อการศึกษาเข้าถึงเด็ก ๆ ไม่มากพอ เธอจึงเสียสละทั้งชีวิตเพื่อเป็นครูเพียงเพื่องต้องการพัฒนาคน หวังให้คนเหล่านี้กลับมาพัฒนาบ้านเกิดของตัวเองต่อไป
เมื่อวานร่างพี่เจี๊ยบส่งมาถึงวัดที่ปทุมธานี ผมยังไม่ได้ไปเคารพร่างที่ไร้วิญญาณของพี่เจี๊ยบ
แต่ผมเคารพหัวใจและชีวิตพี่อย่างสุดจิตสุดใจมานานตั้งแต่เราพบกัน
ที่ศาลาวัดเกริงโบ ในวันแรกที่เราพบกัน เดือนกุมภาพันธ์ ปี 47ผมก็รู้แล้วว่าพี่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของหมู่บ้าน
ผมต้องเดินไปอ่านกระดาษแผ่นนั้นที่พี่เขียนเตือนให้ผู้ผ่านทางตระหนักถึงสิ่งต่าง ๆ ที่ควรคิดควรปฏิบัติทุกครั้ง อ่านแล้วอ่านเล่าไม่มีเบื่อ เท่า ๆ กับที่ต้องไปดูภาพวาดลูกยางของพี่ที่ห้องครัว
ผมเดินสำรวจอาคารเรียนของพี่แต่ละครั้งก็พบแต่ความชื่นใจในการทำงานของพี่
ผมใช้โรงเรียนพี่พักแรม และจัดกิจกรรมอาสาสมัครสุขภาพชุมชนหลายครั้ง เราสร้างสรรค์งานดี ๆ คนดี ๆ มากมายจากโรงเรียนของพี่
วันหนึ่งผมผ่านทางไปงานที่แม่จันทะ พี่ชวนกินกาแฟก่อน ท่ามกลางบรรยากาศฝนโปรยปราย สวยงาม หารู้ไม่ว่าทางข้างหน้ากลางป่า พายุใหญ่พัดกวาดต้นไม้ล้มระเนระนาด ถ้าผมไม่กินกาแฟกับพี่ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร
วันหนึ่งพายุต้นฤดูฝนพัดมาทำให้คณะของผมข้ามห้วยแม่จันที่เกริงโบไม่ได้ เราพักแรมที่โรงเรียนพี่หลายคืน ก่อนที่ชาวบ้านจะมายืนกั้นความแรงของน้ำให้รถเราข้ามกลับไป
พี่เจี๊ยบอยู่ป่ามายี่สิบปี เดินเท้าเข้าป่าอย่างทรหด เดินถึงกลางทางมีเด็กประถมไปรอรับวิ่งช่วยถือของ ระยะทางนับสิบๆกิโลเมตร พี่ไปกลับทุกเดือน พี่ทำได้ยังไง จำได้แม่นว่าพี่เล่าให้ผมฟังว่าหยุดเดินร้องไห้ที่ตอไม้หลายครั้ง พี่เล่าให้เราฮาทั้ง ๆ ที่มันแย่มากในชีวิตพี่
พี่อยู่กับเด็ก ๆ รุ่นแล้วรุ่นเล่า นักเรียนพี่ ลายมือสวย ประกวดอะไรเมื่อไหร่ก็ชนะเขาหมด พี่เป็นครูคนเดียวสอนได้อย่างไร
พี่ทำไข่พะโล้อร่อยมากเลย…
เขียนถึงครูเจี๊ยบ โรงเรียนเกริงโบ ป่าทุ่งใหญ่นเรศวรด้านตะวันออก อ.อุ้มผาง จ.ตาก
