7
นี่ใช่ไหมปาฏิหาริย์

แสงสุดท้ายของวัน ส่องลอดเงาไม้ลงมาที่ลานดินบริเวณสนามเด็กเล่นโรงเรียนวัดวังซ่าน จำได้ดีว่าผมตรงไปนั่งพักตรงชิงช้าเด็กเล่น เหยียดขาให้กล้ามเนื้อคลายพัก รู้สึกถึงบุญคุณของความฉลาดหลักแหลมของทีมงานที่ยอมให้ผมนั่งรถกลับมา พวกเขาคงชินกับความดื้อของผมมายาวนานจนต้องหาวิธีจัดการจนสำเร็จ 

น้องกอ เจ้าหน้าที่งานประชาสัมพันธ์ของมูลนิธิฯ พานักข่าวจากชมรมนักข่าวสิ่งแวดล้อมสี่ห้าคนมาตามนัด นำโดยคุณเจนจิรา จากกรุงเทพธุรกิจ และน้องๆ ฉบับอื่นๆ อีกสามสี่คน 

ระหว่างเย็นค่ำที่เหนื่อยล้า ผมพยามทำหน้าที่สื่อสารเรื่องราวและเหตุผลของการเดินไปยังสาธารณชนผ่านมือนักข่าวมืออาชีพอย่างเป็นทางการเป็นครั้งแรก

ผมไม่รู้ว่าผมได้พลังการทำงานตอนนี้มาจากไหน ทั้งๆ ที่ความเจ็บปวดทั้งสองขาทำให้ร่างกายเปลี้ยไปหมด 

เมื่อเสร็จภารกิจจากนักข่าว เจ๊วาดกำลังลำเลียงอาหารมื้อเย็นตามนัดหลังจากแยกทางกันเมื่อกลางวัน ผมรู้ตัวว่าเจ็บและเหนื่อยเกินจะกินอะไรได้ จึงค่อยๆ พาร่างที่ต้องการการรักษาพยาบาลไปยังศาลาที่พัก 

ภาพที่เห็นคงไม่ต่างกับที่พักทหารผ่านศึก น้องที่เดินด้วยกันกำลังถูนวดและยกขาขึ้นสูง สำหรับผมรู้ดีว่าจะต้องทำอย่างไร ผมใช้น้ำแข็งห่อผ้าประคบที่ขา ระหว่างนอนพักนิ่งๆ เตรียมยาคลายกล้ามเนื้อทั้งทาทั้งกินไว้แล้ว เมื่อมีแรงสักพักก็ฝืนกินข้าวที่มีคนยกมาให้ก่อนกินยาคลายกล้ามเนื้อแล้วนอนพัก

หน้าขาของผมร้าวระบมด้วยอาการกล้ามเนื้อฉีก น่องตึงเป๊ะ ข้อเท้าแทบบิดไม่ได้ ฝ่าเท้าเจ็บไปหมด น้ำแข็งก้อนแล้วก้อนเล่าที่ผมนำมาละลายเพื่อรักษาอวัยวะที่ผมฝากภารกิจสำคัญกับมันไว้

ในเวลานั้นไม่ได้นึกถึงแผนการอะไรนอกจากหวังปาฏิหาริย์ว่าให้ พรุ่งนี้ผมสามารถเดินต่อไปได้แม้จะต้องทนเจ็บปวดบ้างก็พอแล้ว

ผมรู้ดีว่าหากวันพรุ่งนี้ผมต้องหยุดพักและไม่สามารถเดินต่อไปได้แผนยุทธศาสตร์ที่วางไว้อาจต้องปรับใหม่ทั้งหมดและคาดหมายได้ว่าผลลัพธ์ของการเดินทางครั้งนี้ที่คาดหวังไว้มากมายต้องลดทอนลง

ระหว่างนั้นผมเริ่มหงุดหงิดกับข้อความทางเฟซบุ๊กของใครที่ไม่เคยรู้จักคนหนึ่งบอกว่ากำลังพยายามติดตามมาตั้งแต่สายๆ ใช้ข้อความทางเฟซบุ๊กถามทางผมอยู่ตลอดเวลา ซึ่งแม้จะเหนื่อยมาทั้งวันผมก็พยามสื่อสารกับคนที่อยากมาร่วมขบวนอย่างตั้งใจโดยไม่อยากให้เป็นภาระของคนอื่น แม้สุดท้ายยังหลุดไปตำหนิเขาโดยถามว่าให้ดูแผนที่และถามเส้นทางจากผู้คนมาให้ถึงวัดวังซ่านเอง

ในที่สุดน้ำจันทร์และเพื่อน คือคณะที่แสดงออกถึงความตั้งใจใช้รถประจำทางติดตามเรามาถึงในตอนค่ำ ความกระตือรือร้นที่จะร่วมขบวนและอัธยาศัยที่แสดงออกทำให้ผมหายหงุดหงิดจากการถามทางของเขาในทันที

ขบวนเดินเท้าของเรามีคนมาเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้จักกัน มีสื่อมวลชนต้องการข้อมูลและคำสัมภาษณ์จากผู้ร่วมขบวนนอกจากผม ซึ่งแน่นอนว่า อาจารย์ณรงค์ พี่กิ้น และนริศ รับหน้าที่จัดวงพูดคุย ทบทวนงานกันโดยไม่มีผมที่รักษาอาการบาดเจ็บอยู่เพียงลำพังกับการวิตกกังวลมากมายในใจ

อุปสรรคของการรักษาร่างกายในคืนนั้นคือความร้อน ยุงและแมลงรบกวน ผมปรับเปลที่ผูกนอนกับเสากลางวัดหลายครั้งกลางดึก อุปาทานไปเองว่าขาค่อยๆ ดีขึ้น โชคดีที่ฤทธิ์ยาคลายกล้ามเนื้อ และยาอื่นๆ หลายขนานทำหน้าที่กดประสาทให้หลับไปจนได้

ตีสี่ครึ่งผมตื่นขึ้นทบทวนตัวเองว่าอยู่ที่ไหนและกำลังภารกิจอะไรโดยไม่ต้องพึ่งใครปลุก เป็นสภาพกึ่งจริงกึ่งฝันว่าสิ่งที่คิดหมกมุ่นอยู่หลายวัน กำลังดำเนินไปบนความจริงเมื่อผมมองเห็นสภาพศาลาวัดที่อาศัยอยู่ 

ข้อกังวลเรื่องแรกของผมก็คืออาการบาดเจ็บจากการเดินเกินระยะจากแผนเมื่อวาน น่าแปลกที่ผมทดลองเหยียดขาได้โดยไม่เจ็บปวดมากนัก

ผมค่อยๆ รูดซิบเปลสนาม ค่อยๆ เหยียดขาลงมาแตะพื้นรับน้ำหนักร่างกาย แทบไม่เชื่อว่าอาการเจ็บปวดที่แทบจะเดินไม่ไหวเมื่อวานดีขึ้นมากในความเงียบของศาลาวัดผมเก็บความดีใจ ค่อยๆ เดินไปม้วนเปลจากเสาและประตูที่ผูกไว้ อาการบาดเจ็บที่กล้ามเนื้อและหน้าขาบรรเทาลงไปหมด เหลือตึงๆ ที่น่องอยู่บ้าง รู้สึกตัวว่ามีอาการเจ็บบ้างที่ฝ่าเท้า ที่เมื่อวานยังไม่ได้รู้สึก เพราะมัวแต่กังวลถึงความเจ็บปวดที่หนักหนากว่าที่กล้ามเนื้อหน้าขา

เมื่อม้วนเปลเสร็จผมทดลองกระโดดตัวลอยย่อเข่ารับน้ำหนักตัวแล้วลงถึงพื้นแทบจะตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ที่อวัยวะสำคัญที่สุดของภารกิจกลับมาใช้งานได้อย่างดี

เมื่อวานเดินแทบไม่ได้ ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ผมกระโดดลอยทิ้งตัวได้ขาเบาหวิว

…นี่ใช่ไหมปาฏิหาริย์…

10 ปี เดินเท้าคัดค้าน EHIA โครงการเขื่อนแม่วงก์

ร่วมรักษาป่าใหญ่และสิ่งแวดล้อมกับมูลนิธิสืบนาคะเสถียร