ขบวนรถสองสามคันของเราจอดอยู่ที่จุดนัดหมาย หน้าด่านไม้กระดกบนถนนที่ตรงเข้าหน่วยพิทักษ์ป่า ผมแจ้งความประสงค์กับคณะเดินทางว่าของเข้าไปไหว้ศาลเจ้าเล็กริมน้ำเพื่อบอกเล่าภารกิจให้ ‘เธอ’ ทราบอย่างเป็นทางการ
พี่ดอน เจ้าหน้าที่อุทยานฯ ที่รอเราอยู่วันนั้นมีสายตาไม่สบายใจ ก่อนวิ่งเข้าไปขออนุญาตกับผู้ช่วยหัวหน้าอุทยานแห่งชาติที่มีความรับผิดชอบสูงกว่า
แน่นอนว่าการทำกิจกรรมของเราแม้จะรู้กันอยู่ว่าทำเพื่อปกป้องป่าแห่งนี้จากเขื่อนใหญ่ ซึ่งเป็นภารกิจที่เขาทำเองไม่ได้แบบเรา แต่ก็ยังต้องระวังท่าทีเพราะระบบราชการย่อมต้องระแวงระวังผู้มีอิทธิพลผลประโยชน์ทั้งในระดับท้องถิ่น
อย่าว่าแต่คนเล็กอย่างนี้เลย แม้แต่ในระดับชาติ รัฐมนตรีที่ดูแลป่ายังไม่สามารถพูดจาปกป้องป่าให้ประชาชนได้สักเท่าไหร่ หากทางนโยบายต้องการ
ผู้ช่วยหัวหน้าอุทยานที่เป็นข้าราชการระดับผู้น้อยหนึ่งเดียวในหน่วยราชการเล็กแห่งนี้วิ่งมาคุยกับผม ก่อนตัดสินใจอนุญาตให้พวกเราขับรถไปยังแนวสันเขื่อนที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก
ทางลาดยางท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติแม่วงก์พาผมผ่านตีนเขา มออีหืดที่เป็นหมุดหมายการสร้างเขื่อนกั้นน้ำทางฝั่งใต้ลัดเลาะไปยังลำน้ำที่มีแก่งหินน้อยใหญ่อยู่กลางสายน้ำเชี่ยวกลางฤดูฝน
ข้ามแก่งและความมืดไปผมรู้ว่าเขาสบกก ที่เป็นหมุดหมายที่แนวสันเขื่อนจากมออีหืดจะกั้นน้ำไปถึงตั้งทะมึนอยู่ที่นั่น
ธูปที่เตรียมมาถูกจุดจนควันลอยฟุ้งไปทั่วจากผู้ร่วมชะตากรรมของเรา ก่อนที่จะปักไว้หน้าศาลเพียงตาเล็กๆ ริมแก่งน้ำแม่เรวา
หลังบอกกล่าว ‘เธอ’ เพื่อเอาฤกษ์เอาชัย ปรอยฝนบางลง สายน้ำเซาะหินอยู่เบื้องหลังไหลล่วงหน้าไปในเส้นทางที่เราจะเดินไปพบเธอเป็นระยะๆ จนถึงจุดบรรจบที่เธอจะพบกับสายน้ำสะแกกรัง
พาหนะของผมเปลี่ยนผู้ดูแล และจะใช้ขับสำรวจประกบเป็นรถเสบียงเดินทางล่วงหน้าไปแล้ว แต่พิธีกรรมของผมยังไม่เสร็จสิ้น
มีศาลเจ้าแม่เรวาใหญ่ที่ใกล้ประตูเข้าอีกศาลหนึ่งเป็นอีกสถานที่ที่ผมแวะเดินขึ้นเนินไปกับพี่ดอนเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าที่ทำงานอยู่ที่นี่มานมนาน
พี่ดอนรู้ดีว่าพวกเราแทบจะเป็นความหวังหนึ่งเดียวของแกที่จะทำให้ป่าที่เดินลาดตระเวนพิทักษ์รักษาด้วยสองขาจริงมาเกินยี่สิบปีถูกรักษาไว้จากน้ำท่วม
พี่ดอนจุดไฟแช็คที่เตรียมมาให้ผมจ่อธูปฟุ้งอีกครั้ง ผมมองตามแสงไฟปลายธูปก่อนมอดดับเพื่อประสานสายตากับใครสักคนในศาลไม้นั้นก่อนปักธูปลงกระถาง
คณะเดินทางของเรารอผมอยู่ที่ถนน ผมประกาศบอกทุกคนว่าไหว้แม่เรวาแล้ว สุดท้ายนี้ผมจะไหว้พ่อปู่ฤๅษีทุ่งใหญ่ทางประจิมทิศ และขอให้พี่สืบ นาคะเสถียร ของพวกเราร่วมเดินทางดูแลพวกเราไปด้วย
ตามประสาคนที่ทำงานกับพี่น้องกะเหรี่ยงมายาวนานอย่างผม ก่อนวางธูปลงพื้นดิน เราย่อมต้องขมาแม่ธรณีตามธรรมเนียมและฝากชีวิตต่อไปนี้ไว้กับเธอด้วยเช่นกัน
มือหยาบกร้านของพี่ดอนบีบผมแน่น พูดเสียงสั่นเคลือว่า “ขอให้ชนะ ขอให้ชนะๆๆๆๆ” แกพูดเสียงสั่นซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น
ผมสบน้ำตาที่ล้นสองตาพี่ดอนด้วยน้ำตารื้นขึ้นมาทันทีของผม ก่อนยกมือไหว้ขอบคุณกำลังใจมหาศาลของคนอนุรักษ์ตัวจริงที่นี่ก่อนเดินก้าวแรกออกจากหน่วยพิทักษ์ป่า
ร่วมรักษาป่าใหญ่และสิ่งแวดล้อมกับมูลนิธิสืบนาคะเสถียร
